Επίδαυρος SOS ......
του Μπακουνάκη Νίκου
Με την εξαίρεση του «Αμφιτρύωνος», που για πολλούς λόγους έχει τη θέση του σε ένα φεστιβάλ όπως θα έπρεπε να ήταν η Επίδαυρος, η εφετινή διοργάνωση μπορεί να χαρακτηριστεί απογοητευτική. Το «μοντέλο» των Επιδαυρίων έχει εξαντλήσει τα όριά του. Αν δεν ληφθούν γενναίες αποφάσεις για την ανανέωσή του θα καταλήξει να είναι, κυρίως ως προς τον Αριστοφάνη, ένα θλιβερό μετα-δελφινάριο, όπου με μπόλικα αρχ... και άλλα τόσα αϊ γαμ... θα επιζητείται μόνο μια χυδαία εμπορικότητα.
Το Φεστιβάλ έχει πίσω του 57 χρόνια, από το 1955, συν έναν χρόνο πρόβας, το 1954, συν μια πρώιμη δοκιμαστική αρχή, το 1938. Εχει, λοιπόν πίσω του μια μεγάλη ιστορία που το νομιμοποιεί και του δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγει από το τέλμα. Αλλωστε έχουμε το παράδειγμα. Υπόθεση για 20 χρόνια του Εθνικού Θεάτρου, που δημιούργησε τη στέρεη παράδοση των Επιδαυρίων και τα καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου, το 1975 το Φεστιβάλ άνοιξε και σε άλλους θεατρικούς οργανισμούς, ελληνικούς και ξένους, φέρνοντας έτσι νέο άνεμο και ανανεωτικές ματιές. Τώρα είναι αναγκαία μια ανάλογη τομή. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Ας γίνουν, για παράδειγμα, τα Επιδαύρια, ένα διεθνές φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου, όπου θα έχουν χώρο και μεταγενέστερα έργα στηριγμένα στο αρχαίο θέατρο. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια άλλη οργανωτική δομή, διεθνείς παραγγελίες, συμπαραγωγές κ.λπ. και έχει ανάγκη από μεταβατικό στάδιο. Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά, όχι μόνο σε καλλιτεχνικό επίπεδο αλλά και για τον λεγόμενο πολιτιστικό τουρισμό, όπου η Επίδαυρος θα είναι ένας διεθνής προορισμός, όπως το Μπαϊρόιτ, το Σάλτσμπουργκ και τόσα άλλα φεστιβάλ στον κόσμο.
Το δυστύχημα είναι ότι και εδώ παρεμβαίνει η πολιτική. Και οι πολιτικοί, που παίρνουν τις αποφάσεις, δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μικροπολιτική, να υλοποιήσουν ένα σχέδιο που θα φέρει καρπούς σε τρία, πέντε, δέκα χρόνια. Το παράδοξο είναι ότι τα Επιδαύρια ήταν δημιουργία της πολιτικής και των πολιτικών, σε μια εποχή που σχεδιαζόταν ο τουρισμός και η μετεμφυλιακή εξωστρέφεια της χώρας. Τώρα έχουμε ανάγκη από μια νέα εξωστρέφεια. Και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι πολιτισμός μπορεί να είναι αναπτυξιακή δύναμη.
ΥΓ.: Το «Ξενία» δεν άνοιξε εφέτος στην Επίδαυρο. Και δεν ήταν θέμα της κρίσης, αλλά θέμα της πολιτικής αβελτηρίας. Πήρε κάποιος την ευθύνη;
